TurkijeZijderoute 2016-2017

Eentonigheid en contrast aan de Zwarte Zee

posted by Vandeketting 5 juli 2016 7 Comments
Zwarte Zee

Een “stevige“ vrouw in bikini schommelt ons tegemoet als we amper vijf kilometer in Georgië langs de kust richting Batumi fietsen. Het bovenstuk kan de weelde nauwelijks aan en de lillende inhoud klotst vervaarlijk over de randen van de cups. Ze valt bepaald niet uit de toon, want ook andere badgasten lopen al dan niet in hun voordeel met hun vleeswaren te koop in strak textiel. Ze zijn op weg naar de stranden die hier opeens de kust van de Zwarte Zee flankeren en die behoorlijk bezet zijn ook. Ze lopen langs billboards van disco’s, autowasserettes en per-uur hotels die allemaal nog meer schaarsgekleed schoon beloven. Supermarkten en “smuggler shops” hebben de etalages vol met de Smirnoffs en Bavaria’s (ja, echt) van deze kant van de wereld. Er wordt volop gegeten en gedronken op straat en in cafés. De Ramadan en het verbod op onrein voedsel zijn opeens ver weg.

Even zijn we zowaar enigszins geschokt door zoveel bandeloosheid. Even later denken we “goh, relaxed“ en we ritsen na bijna een maand de pijpen weer van onze broek. Zo lekker, wind langs de kuiten! Het tekent hoe we in de afgelopen maand ongemerkt gewend zijn geraakt aan de toch wel behoorlijke invloed die de Islamitische samenleving heeft op het collectieve gedrag en aan onze aanpassing daaraan. Van west naar oost reizend werd het steeds een beetje conservatiever en na een tijdje kwam de Ramadan daarbij die alles nog wat versterkte. Er zijn geen wetten die iets dwingend voorschrijven en als buitenlander en niet-moslim hoef je je lang niet overal aan te houden. Maar we willen ook niet onnodig aanstoot geven en passen dus toch onze kleding maar een beetje aan en proberen zoveel mogelijk uit zicht te eten en te drinken (meestal in een achteraf hoekje bij een benzinepomp). Zo bewegen we langzaamaan en min of meer vanzelf mee met de lokale mores. Het valt nauwelijks op, totdat de landsgrens in één klap alle verandering reset.

We verlaten Turkije als de vlaggen halfstok hangen vanwege de trieste aanslag in Istanbul. Een paar weken geleden was er ook één, veel kleiner en waarschijnlijk door Koerden en niet door IS, en die werd toen door veel mensen een beetje weggewuifd als iets wat er nu eenmaal bij hoort. “Ach ja, terroristen”, zei iemand die we ernaar vroegen, alsof het een stelletje raddraaiers was waar je verder geen aandacht aan moet schenken. Maar deze grote aanslag komt natuurlijk wel hard binnen. We zaten donderdag in de bus terug naar Trabzon om ons visum voor Iran op te halen (duurde toch lang, dus we waren ondertussen maar doorgereden) en het was natuurlijk het gesprek van de dag onder de passagiers. Niet dat we er veel van snapten, maar we hoorden wel verschillende keren “Amerika” in één adem genoemd worden met terrorisme.

Aangekomen in Trabzon hadden we een lang en goed gesprek met een Turkse jongen die in Duitsland had gestudeerd en goed Engels sprak. Hij zei dat meteen na de aanslag Facebook en Twitter in heel het land op zwart zijn gezet in een kennelijke poging van de overheid om de nieuwsvoorziening te controleren. Dat gebeurt natuurlijk al langer en systematisch, met het dwarsbomen van kritische media, vervolgen van journalisten en de recente wetgeving over het beledigen van het staatshoofd. Het stelt de overheid in staat de berichtgeving zo te regisseren dat de problemen en conflicten waar Turkije in verzeild geraakt is allemaal op het conto van andere landen worden geschreven. Zonder tegengeluid, en met een heel groot deel van de bevolking dat nog nooit de grens over is geweest en geen andere talen spreekt, leidt dat er volgens onze gesprekspartner toe dat veel mensen in Turkije angst hebben voor “het buitenland”, ook voor Europa en Amerika. “Veel mensen komen niet naar je toe, tenzij je ze zelf vriendelijk benadert of het initiatief neemt”, zegt hij. Dat verbaast ons wel, want we hebben juist het gevoel dat we overal enorm warm, open en belangstellend zijn ontvangen. Terugdenkend kan ik me wel een paar ontmoetingen herinneren waar mensen in het begin wat schuchter leken, maar zeker niet altijd. Hopelijk is het tij nog te keren, en ook de machthebbers lijken de laatste tijd wel iets meer in te zien dat een geïsoleerd Turkije voor niemand goed is, voor het land zelf nog het minst.

“Wordt er nog gefietst?”, hoor ik jullie inmiddels denken. Tja, dat was deze week wat minder vanwege de visumperikelen. Toch ruim 350 km langs de Zwarte Zee en dat viel ons een beetje tegen in de zin dat je het na 20 km wel gezien hebt. Alles lijkt op elkaar en heel mooi is het niet. Dat komt vooral door de brede snelweg die pal langs het water is aangelegd. Ten eerste is daarmee alle reliëf en variatie van de oude kustweg platgewalst en ten tweede zijn alle stadjes erdoor afgesneden van de zee en zo het karakter van bad-, haven- of vissersplaats helemaal kwijtgeraakt. Dat was een beetje een anticlimax na het prachtige en gevarieerde binnenland. Maar met Georgië en Armenië voor de wielen komt dat vast weer helemaal goed de komende tijd.

You may also like

7 Comments

Peter 5 juli 2016 at 16:51

Georgie was nr1 op het ek bij de mannen. Als je een lekke band krijgt zie je Ziggy misschien nog. Grote kans dat hij er heen gaat voor een trainingstage. Goede reis verder.

Reply
Vandeketting 5 juli 2016 at 16:59

Oh, gaaf! Moet hij wel opschieten, want morgen rijden we Armenië in. Georgië is prachtig. Een trainingsstage daar zal een hele ervaring zijn, ik denk nog met veel erfenis van de Sovjetcultuur.

Reply
Bert 5 juli 2016 at 17:21

Wel erg hoe ze de pontische cultuur definitief om zeep hebben geholpen met die snelweg.

Veel fietsplezier de komende tijd! En blijf schrijven!

Reply
Jos Harmsen 5 juli 2016 at 20:49

Georgië, mijn neef woont met zijn Georgische vrouw in Tbilisi. Heeft daar een bedrijf. Hoor wel goede verhalen over het achterland qua natuur. Maar dat kunnen jullie straks misschien beter vertellen. Dank je voor de mooie verhalen. (Was jij toen ook niet op de stoomcursus schrijven van Buddy? Gaat je goed af!) Veel succes en plezier met fietsen.

Reply
Vandeketting 5 juli 2016 at 21:03

Het is een prachtig bergland en nog heel oorspronkelijk. Staat op de rol voor een volgend verhaaltje. Leuk dat je ze leest. Dat was inderdaad een goede avond met Buddy!

Reply
Ihsan 9 juli 2016 at 11:54

Je kleding aanpassen in noordoost Turkije, zeker langs de dichtbevolkte kust, lijkt mij toch wat overdreven. In de regio kun je zelfs in kleine dorpjes vrouwen zonder hoofddoek treffen, en zeker in de steden ook vrouwen met rokken en naaldhakken… In dit deel van Turkije ben je daar volledig vrij in. Wel netjes dat jullie uit het zicht hebben gegeten, maar dat hoeft ook niet tot in het extreme. Ik heb tijdens ramadan ook wel eens met vrienden biertjes gedronken in een park in Trabzon. Een enkeling kijkt je misschien wat vreemd aan, maar het is toch redelijk geaccepteerd dat mensen niet mee doen. Als jullie een bus hadden gepakt hadden jullie ook gewoon eten en drinken van de bediende gekregen. Dat bieden ze gewoon aan, ongeacht of je toerist bent of niet. @Bert, die cultuur is niet om zeep geholpen, maar leeft gewoon voort. De snelweg is afgrijselijk lelijk, maar wel broodnodig om deze arme regio te ontwikkelen. Aan de kust van de westelijke Pontus is trouwens geen snelweg. Het stuk tussen Amasra en Sinop is een van de mooiste routes van de wereld, vergelijkbaar met de Highway 1 in Californie. Jammer dat jullie juist het oostelijke deel langs de kust hebben gefietst! Hier is het juist het binnenland dat zo mooi is!

Reply
Vandeketting 9 juli 2016 at 20:53

Dag Ihsan, dank je wel voor je reactie. Eens dat het langs de kust een stuk vrijer is dan in het binnenland. Toen we er waren was het niet zo heel warm, dus we vonden het wel prima om verder te fietsen zoals we inmiddels gewend waren. We zijn blij dat we Turkije door het binnenland hebben doorkruist, dat was een mooie en gevarieerde ervaring. Achteraf hadden we inderdaad liever via Erzurum dan via de Zwarte Zee naar Georgië gereden, dat was ook een stuk sneller geweest met het visum voor Iran (een dag in plaats van een week).

Reply

Leave a Comment