700 km rechtdoor, maar niet saai

Ik kijk La Difunta Correa even diep in de ogen, meen een instemmende blik te ontwaren en neem toch enigszins bezwaard de 6-litercontainer met water mee die een gulle chauffeur bij het kapelletje heeft achtergelaten. De Argentijnen offeren water aan de onofficiële beschermheilige van reizigers. Het resultaat is een berg van petflessen rond het beeldje en nog veel meer in de verbrandvaten erachter. Wij hebben onze tent 200 meter verderop in de woestijn opgezet en de kleine ontvreemding maakt voor ons het verschil tussen een karig waterrantsoen en plakkerig de slaapzak in of nog even lekker kunnen opfrissen en zelfs een teiltje afwaswater. De Santa beloont ons met een rustige nacht onder de volle maan en heldere sterrenhemel, dus het lijkt haar goedkeuring te kunnen wegdragen.

We hadden de lange lege stukken nog niet verwacht tijdens onze eerste fietsdagen. Meteen op de eerste dag vanuit Mendoza, Argentinië’s op twee na grootste stad, en rijdend op de drukke Ruta 40, was het 110 km naar de volgende plaats met enige voorzieningen. Waren hier nog wel wat kioskjes of kleine eettentjes langs de weg, na San Juan was ook dat afgelopen en was het alleen lege woestijna tot volgende stad 150 km noordelijker. Dat halen we niet in een fietsdag, vandaar onze bivak naast het flessenaltaar. De volgende dag zat het enige hostal in Huaco vol vanwege Pasen en eindigden we in de achtertuin van een vriendelijke oude dame een paar huizen verderop.

We zullen het nog wel vaker meemaken. Deze reis door Zuid-Amerika zal het in culturele diversiteit niet halen bij onze vorige lange tocht langs de Zijderoute. In landschappelijke ongereptheid en variatie echter des te meer. Al tijdens de paar honderd kilometer die we hebben afgelegd zijn we al flink verwend. We reden langs druivenplantages, mooi afstekend tegen het Andesmassief op de achtergrond. Geleidelijk maakte de vruchtbare grond plaats voor een stenige en zanderige bodem waarop alleen lage boompjes en doornige struiken groeien. De besneeuwde Andes blijft imposant oprijzen in het westen, maar ook waar wij rijden doemen rotsmassieven op in vele tinten rood, bruin en grijs en in de vorm van brede, hoge wanden, tafelbergen, geïsoleerde vulkaantoppen, brede valleien of diepe kloven. Bijzonder zijn de vaak tientallen kilometerslange, kaarsrechte wegen die grotendeels vlak door dat decor trekken. De 700 km die we vanuit Mendoza trapten pasten in drie wegen en vier afslagen, dus het kaartlezen valt erg mee.

Hoogtepunt tot nu toe was het tweelingpark Ischigualasto/Talampaya. De eerste een plek die blijkbaar uniek is in de wereld omdat vooral aardlagen uit de Triasperiode (250 miljoen jaar geleden) goed bestudeerbaar aan het oppervlak liggen, inclusief een hoop fossielen van de dino’s die er toen woonden. Voor de leek meer in het oog springend zijn de bizarre vormen die eeuwen van wind- en zanderosie uit de rotsen hebben gekneed. Talampaya is een brede, diepe kloof met loodrechte steile wanden en net zulke bijzondere structuren.

Verder is hier aan de onderkant van de aardbol alles net andersom. We komen uit de Nederlandse winter, dus de zonnige dagen en lekkere temperaturen voelen voor ons als voorjaar. Hier is het echter het begin van de herfst, dus het is afwachten wanneer het wat kouder zal worden (in combinatie met de grotere hoogte verderop). Waar ik ook maar langzaam aan wen is dat de zon in het noorden zijn hoogste stand bereikt, dus onwillekeurig raak ik soms even in de war als ik op de automatische piloot even snel naar de zonnestand kijk om te zien in welke richting we rijden. Nou ja, daar is goed aan te wennen.