Verandering van spijs in Peru

5 kilometer onderweg vanaf onze kampeerplek bij de warmwaterbronnen van Aguas Calientes moeten we even stoppen. Niet om op adem te komen, want we dalen af, maar om de omgeving op ons te laten inwerken. Weken hebben we gefietst op de hoogvlaktes van Chili en Bolivia. Dat was mooi en bijzonder, maar op den duur ook wel wat eentonig met vooral een schraal, guur en relatief vlak landschap met weinig bewoning of bedrijvigheid. Tot een kilometer terug leek die omgeving naadloos over te gaan in Peru, maar nu opeens strekt zich een vallei voor ons uit die bijna Alpien aandoet. De bergen aan weerszijden rijzen hoog op. De temperatuur stijgt snel als we verder afdalen zodat we steeds een laagje kleren afstropen. Planten, bloemen en bomen verschijnen, er is weer geur in de lucht. Er zijn akkers met graan, aardappels en mais die druk worden bewerkt. We zien koeien, geiten, varkens, kippen en voor de verandering geen lama’s. Er is een spoorlijn, er zijn dorpjes, we worden gegroet door schoolkinderen en volwassenen in kleurige gewaden. Noem het levendig, kleurrijk of gezellig, het is in elk geval een welkome verandering.

Meer aangename afwisseling treffen we in de dorpen en stadjes waar we overnachten. Juni is een festivalmaand en in bijna elke plaats zijn er urenlange parades met dans, muziek en traditionele gewaden, verzorgd door lokale scholen, fanfares of verenigingen. In Urcos vinden we een hostal aan het marktplein met eersteklas uitzicht op de optocht, maar ook weinig demping van het popconcert erna dat tot in de kleine uurtjes doorgaat.

Verandering van spijs treffen we ook letterlijk aan in de in de keuken. In kleine dorpjes is de keus nog wel vaak beperkt tot gebraden kipvarianten met rijst en friet die we in Bolivia gewend waren, maar in iets grotere plaatsen komt er snel meer en smaakvolle variatie bij. Cerviche is een bekend gerecht van vis gegaard in limoensap; die vinden we wel lekker. De caviavariaties kunnen ons minder bekoren. We leggen ook regelmatig aan bij een “Chifa”, de Chinese tentjes die in veel plaatsen te vinden zijn en die ook onder Peruanen erg in trek zijn. Ik was nieuwsgierig naar hun gerecht dat “vliegveld” heette; het bleek gewoon een soort nasi speciaal te zijn. Verder brouwt Coca Cola exclusief voor Peru een drankje dat Inca Kola heet. Het lijkt het meest op een monster voor een dopingcontrole, maar het smaakt best goed, een beetje grenadineachtig.

Cusco is een mijlpaal die we vanaf het begin op onze radar hadden en die we na ruim 4000 km bereiken. Het is een leuke, gezellige stad. Ooit de hoofdstad van het Incarijk, maar de Spaanse veroveraars lieten daarvan alleen de fundamenten intact en bouwden er een Spaans aandoende stad op en die is gaandeweg weer vermengd met Peruaanse invloeden. Hoe grondig de Spanjaarden de Incacultuur ook vernietigd hebben, het belangrijkste centrum van de adellijke, religieuze en wetenschappelijke macht hebben ze nooit gevonden. Diep verscholen in het oerwoud en tussen dichtbegroeide, hoge en steile bergen werd Machu Picchu pas begin vorige eeuw relatief ongeschonden herontdekt. Sindsdien is het uitgegroeid tot een toeristische trekpleister van het kaliber Eiffeltoren, Acropolis of Egyptische piramide met duizenden bezoekers per dag. Sommigen lopen er in vijf dagen naartoe via de beroemde Inca Trail; wij vinden dat we al genoeg inspanning hebben geleverd om hier te komen en smokkelen één letter en vier dagen door ons er comfortabel heen te laten rijden met de Inca Rail. De citadel is absoluut indrukwekkend door de combinatie van de spectaculaire ligging en de goed bewaarde ruïnes die een goed beeld geven van hoe het er moet hebben uitgezien.

Na Cusco vervolgen we onze weg zuidelijk. We hadden gehoord en gelezen dat een paar honderd kilometer verderop een indrukwekkende rivierkloof ligt die dieper is dan de Grand Canyon. Dat leek ons wel een mooi volgend doel. Wat de gidsjes niet vermeldden was dat de weg erheen ook door een landschap gaat van opvolgende rivierdalen die tussen gigantische bergen liggen ingeklemd. Het fietsen bestaat eruit om in een uurtje zo’n 1000 tot 2000 meter af te dalen en vervolgens in een dag, of soms twee, het ravijn weer uit te klauteren. En dan weer, en weer, en weer… Soms doen we er dagen over om hemelsbreed 20 kilometer op te schuiven. Gelukkig hebben we de tijd en de rustige, smalle, maar toch goede wegen zijn heerlijk om te fietsen. Zo houden we het nog wel een poosje uit. Uiteindelijk willen we aan de kust uitkomen en nog een paar honderd kilometer echt vlak en op zeeniveau fietsen. Dat zou de allergrootste verandering zijn van deze reis.