Aan de voet van de beklimming van de Tizi n’Tarakatine moet Ingrid even van de fiets voor een ligpauze in de berm. Het gestaag klimmende vals plat door de vallei hierheen ging nog wel, maar als het steiler wordt merken we dat de koolhydraatloze calorieënbom die we als lunch hebben verorberd vooralsnog meer energie kost dan die oplevert.

We waren even gestopt voor een snelle koffie tussen de middag, maar gezwicht voor de hartstocht waarmee de kok de dagschotel aanbeval. En inderdaad: de in olijfolie gedrenkte salade, de tajine met 12 eieren, de verse vruchtensap en de sterke thee waren heerlijk, maar om onze eerste pas van het jaar te bedwingen hadden we beter een cola en een taartje kunnen kiezen.

We worden ook gefopt door een bord vlak voor een bocht op een bergkam dat we ten onrechte interpreteren als de pas. We nemen er zelfs een foto van. Na de bocht gaat de beklimming gewoon verder en pas 10 km later staan we in de schemering op de top. De duisternis valt snel en de 15 km afdaling naar Ameln doen we bij maanlicht. Daar vinden we een kleurrijke kamer in een gezellig hotelletje en vullen we de voorraden aan met zoete couscous.

De eerste dagen reden we al door mooie kale rotslandschappen, maar Tafraoute is een soort laatste bolwerk voor de echte woestijn. Hier slaan we wat voorraden in, want de komende dagen zullen we alleen kleine plaatsjes tegenkomen.

Meteen ten zuiden van de stad bestaat het landschap uit zand met cactussen, palmbomen en kale bergflanken op de achtergrond. We klimmen richting Aït Mansour en drinken thee met een Zwiters/Engels stel dat we tegenkomen. Ze zijn al twee maanden in Marokko aan het fietsen en het bevalt ze goed.

We komen op een verlaten hoogvlakte. De spaarzame dorpjes die we tegenkomen hebben geen winkels, dus als we langs de kant van de weg iemand broden uit een grote zak zien verkopen nemen we er voor de zekerheid nog maar een paar mee. Het asfalt gaat over in een overharde piste en we duiken een diepe kloof in met mooie rotsformaties en een droge rivierbedding. Af en toe is er een oase war dan vaak een dorpje omheen is gebouwd. Bij één van die nederzettinkjes drinken we een cola en verzamelen een grote kring van nieuwsgierige kleuters om ons heen.

We klimmen de kloof weer uit en bijna boven vinden we een mooie kampeerplek onder een kraakheldere sterrenhemel. De Orionnevel is met het blote oog te zien en met de kleine verrekijker die we afgelopen kerst hebben gekregen nog veel beter.

Meer foto’s