Over de weg in Binh Lu is een het silhouet van neonverlichting in de vorm van een hamer en sikkel in de elektriciteitsdraden gevlochten. Even later hangen lange rode linten met goudkleurige leuzen, zo te zien eveneens om het communistische arbeidsethos te promoten. We stoppen bij een tentje langs de weg waar het gezellig druk is en komen terecht in de lunch van een Teacher Day viering, blijkbaar een belangrijke feestdag, want we horen er al dagen over. Het gaat er uitbundig aan toe en de rijstwijn vloeit rijkelijk. Een deel van de leraren ontfermt zich over ons en een ander deel stort zich op de fietsen. Na een tijdje stapt de hele dronken rolmodellengilde op brommertjes en slingert zich naar een volgende festiviteit.
Het smalle rivierdal dat we volgen vanaf Thâm Bu ligt is prachtig met idyllische steenstrandjes met badderende waterbuffels en hoog oprijzende hellingen in vele kleuren groen. Smalle weggetjes en zo weinig verkeer dat de honden op straat liggen te slapen. Ik rijd er bijna over één heen als ik al fietsend een foto maak. We komen door kleine dorpjes bewoond door verschillende bergvolken met vrouwen in kleurige klederdrachten en met heel lang haar. Om 12 uur hebben we pas 32 km gefietst en stoppen we even voor een snel drankje. Dat gaat echter niet zomaar, want we moeten thee drinken met de man van de vrouw die het tentje runt en nemen dan ook maar een lunch van instant noedels. Natuurlijk komen we niet weg zonder een paar koppen rijstwijn. De waterpijp weten we wel de vermijden.
Gezellig, zoals zo vaak, maar het betekent wel dat we onze volgende bestemming niet bij daglicht halen. De laatste 15 km fietsen we in het donker en dat is eigenlijk best een leuke belevenis. We zijn lang niet de enigen op straat. De drukt van overdag gaat gewoon door en constant doemen groepjes op uit het donker, lopend of op brommertjes of fietsen, en meestal onverlicht. Op advies van een Nederlandse fietser die we in Sa Pa tegen kwamen zoeken we in Tuân Giào naar het Hong Ky hotel. Dat is de moeite waard: een mooie villa met terras, lekker eten en een aardige eigenaar die zich al zijn eerdere bezoekers op de fiets feilloos weet te herinneren.
In het vervolg van de reis rijden we door kleine dorpjes en wat grotere stadjes, over een paar passen en door gevarieerde landschappen van rijstvelden, theeplantages, stukken bos, een hoge waterval en zelfs een gebiedje dat bekend staat om z’n zuivel en koeien. We slenteren over marktjes en als we op een terrasje tegenover een enorm Sovjet-style oorlogsmonument wat drinken haalt de ober een grote hogedrukspuit tevoorschijn en geeft onze fietsen een welverdiende poetsbeurt.
Mai Châu is een mooi authentiek stadje tussen de rijstvelden met houten paalwoningen waar je bij veel van de bewoners thuis kunt overnachten. We installeren ons op de rieten matten op de bovenverdieping en krijgen een matras en een klamboe. Een opgehangen deken voorziet ons en de familie van wat privacy, want we delen de vloer met z’n allen.
Op de laatste dag bezoeken we nog even een tempel bovenop een berg en krijgen daar een privé rondleiding en een spoedcursus boeddhisme door de monnik van dienst. Van die serene rust belanden we abrupt op de snelweg naar Hanoi. Met pet, zonnebril en stofkap proberen we ons zo goed mogelijk af te sluiten van het langsrazende verkeer. Op het moment dat we de stad inrijden is het ergste voorbij. Niet dat het rustig is: hier is het één massa van door elkaar krioelende brommers, fietsers, vrachtwagens, bussen, overstekende voetgangers en nog veel meer brommers, maar zolang je maar een beetje met de flow meebeweegt gaat het eigenlijk best. Op gevoel rijden we tot midden in het centrum en met een paar keer vragen belanden we in het oude deel en vinden daar snel een leuk hotelletje. Zo soepel zijn we zelden een grote stad ingereden.
Natuurlijk bezoeken we de beroemde Ha Long Bay, na een busrit die veel gevaarlijker is dan alle fietskilometers bij elkaar. We krijgen een dagje extra omdat de terugvlucht is gecanceld vanwege onrust in Bangkok en uiteindelijk vliegen we via Tokio weer terug naar huis.
