De plaatselijke VVV van Kirkjubaejarklaustur, met Twentse staf, belooft aan paar redelijke dagen en ze zeggen dat de rivierdoorwadingen te doen moeten zijn. We voegen die voorspelling bij de wisselende berichten van andere fietsers en automobilisten en besluiten het erop te wagen en de F208 naar Landmannalaugar te gaan fietsen. Die stond hoog op onze verlanglijst, want naast zwaar en heftig is het woord dat het meest opduikt in de recensies “prachtig”.
Eerst nog een stuk rondweg, vooral gekenmerkt door dik bemoste steenvelden. Na de afslag nog tien kilometer asfalt en zodra die overgaat in gravel begint het ook ongenadig op en neer te stuiteren. Hellingen van meer dan 20% volgen elkaar snel op, terwijl we netto niet veel stijgen aangezien we min of meer de Skafta rivier volgen. Wel mooie vergezichten over de vele stroompjes die samen de rivier vormen en de uitgestrekte groene heuvels van gras en mos.
We rijden tot de hut Bláfjall waar we ook kunnen kamperen en lopen nog twee uur langs de kloof en de waterval daar.
De volgende dag volgt al na een paar kilometer de eerste rivier waar we doorheen moeten. We vinden echter een paadje naar een voetgangersbruggetje, dus deze komen we nog droog over. We rijden een ommetje naar Eldgjá, met bijna 300m diep en 600m breed blijkbaar de grootste vulkanische kloof ter wereld. Meteen moeten we flink op de pedalen om op de hoogvlakte richting Landmannalaugar te komen.
Na een afdaling waarin we bewonderende blikken oogsten van een bus vol Djozertoeristen staan we aan de oever van een rivier waar we toch echt doorheen moeten. Een meter of tien breed is-ie en het lijkt zo’n beetje kniediep. We wisselen onze fietsschoenen voor de waterdichte sokken en waterschoenen, rollen de broekspijpen op en waden naar de overkant. De kou valt mee, al zijn we blij dat het droog is en een graad of 15 zodat we vrij snel weer opwarmen. De sokken zijn ook een goede keus: het water loopt er weliswaar in, maar het houdt de voeten toch redelijk warm.
Wat volgt is een afwisseling van steile hellingen, omhoog, dan meteen weer omlaag naar de volgende rivier die we door moeten. Op de kaart staan er zes, maar in werkelijkheid zijn het er zeker twintig. We fietsen dus maar door met de waterschoenen aan in plaats van steeds schoenen te wisselen. Het landschap wordt steeds mooier. We volgen nog steeds de rivier, maar rijden nu min of meer op een hoogvlakte omgeven door zwartgroene bergen, soms als massief, soms als eenzame vulkanen. Bijzonder zijn ook de fluorescerend groene mossen die we soms passeren.
Dan zijn opeens de rivierdoorwadingen voorbij en rijden we door een prachtige vallei over een weg die net wat hoger ligt dan de drassige grasvlakten erlangs. Landmannalaugar ligt een paar kilometer na een afslag en is een grote kermis. Op de vlakte staan honderden tenten en er is een bus die als café dienstdoet.
We hebben nog genoeg tijd voor een flinke wandeling naar een volgende vallei die omringd is door de kleurrijke bergen waar het gebied om bekendstaat. Geel, rood, bruin, groen wisselen elkaar bijna lichtgevend af. Daarna dalen we het lavaveld weer af en zetten nog wat rotsplantjes op de foto.
Na wekenlang de tips voor badderen in warmwaterbronnen te hebben genegeerd besluiten we dat we dat toch een keertje gedaan moeten hebben, dus in zwembroek en fleecetrui volgen we de kudde vanaf de camping naar de steiger boven de dampende rivier verderop. Klappertandend dalen we het trappetje af het lauwe water in. Een stukje zwemmen en dan voegen we ons bij zo’n vijftig anderen die samenhokken waar een hete zijstroom het water nog wat verder verwarmt. Best lekker, terwijl het buiten weer wat begint te miezeren.
’s Morgens is het weer wat opgeknapt en rijden we het stukje terug richting de F208 en kort daarna de afslag van de F233. We komen een zwaar bepakte andere fietser tegen (alweer eentje alleen op pad) die zegt dat het een mooie route is. Daar is niks aan gelogen. We dalen gestaag af in een weidse vallei met verspreid liggende vulkanen. We moeten nog een paar rivieren door, maar die deren ons niet, want de zon schijnt en het is zelfs bijna warm. Na een bocht kijken we uit over een kilometers grote zwarte lavavlakte, waarschijnlijk het resultaat van een uitbarsting van Hekla, IJslands grootste en bekendste vulkaan die recent is afgegaan in 1970, 1980, 1991 en 2000 en dus enigszins overtijd is.
Niet veel later zien we de vulkaan zelf aan de onbewolkte hemel; een uitzondering aangezien de top zich meestal in wolken hult. We rijden er de rest van de dag omheen en eindigen bij het Heklamuseum dat is opgetrokken uit lavastenen. We leren er dat inderdaad ernstig rekening gehouden wordt met een volgende uitbarsting, wat de gevaren daarbij zoal zijn (10 verschillende) en hoe je je in veiligheid moet brengen in het geval dat. Wat fietsers moeten doen staat er niet bij.
