BlogVoorbereiding

Geregeld

posted by Vandeketting 7 maart 2016 2 Comments
geregeld

Al honderd keer moet ik het gesprek hebben gevoerd. In gedachten. In bed, in de auto, tijdens duurloopjes. Zelfs tijdens de bila’s waarin ik me had voorgenomen het aan de orde te stellen. Maar het echte gesprek lukte nooit. Het paste niet. Het liep altijd net anders. Het kwam er niet van. Ik verzon de argumenten van de tegenpartij en zag er steeds meer tegenop. Ik overwoog om gewoon ontslag te nemen, dan was ik ervan af.

Goed advies genoeg. Van het thuisfront. Van vrienden. “Wat heb je te verliezen?” “Nee heb je,….” “Vragen staat vrij.” “Wie niet waagt, ….” Spreekwoorden en volkswijsheden doen het goed in tijden van nood.

Ik dacht alleen maar “die vlieger gaat niet op” en betoogde dat we in een drukke periode zitten, in een herorganisatie bovendien en dat het nu echt niet goed zou vallen. En als ze het al goedvinden zou het gezien worden als ultiem onambitieus. Career ending moves zijn de running gag bij menig koffieautomaat, en er zijn stellig onbenulliger gevallen.

En zo verstreek de tijd. Gingen de gesprekken in gedachten maar door. Scenario’s, tegenwerpingen, verwijzingen naar de officiële bedrijfsrichtlijn die het levensloopverlof ondersteunt. Dat het geen motivatiegebrek is, eerder omgekeerd. Dat mijn partner eraan toe is (vals, maar ook waar).

En dan is er het halfjaarlijkse evaluatiegesprek dat gaat over plannen, loopbaanontwikkeling, wensen over en weer, dus ja, als het vandaag niet lukt dan moeten we het hele plan misschien maar vergeten. Ik nam me voor het meteen op tafel te gooien, maar voor ik het weet lopen we de vooraf ingevulde vragenlijst door. We ronden af. Mijn baas moet naar een eetafspraak. “Ok, volgende keer dan maar”, denk ik, maar dan, zomaar, ontsnapt het: “ik had nog iets”. Dan kan ik niet meer terug en na wat stuntelige omwegen zeg ik: “ik wil een sabbatical, zou dat bespreekbaar zijn?” Dat we graag een lange fietsreis willen maken. Dat dat altijd onze droom is geweest… Dat ik natuurlijk help iemand te zoeken die mijn werk overneemt… Dat ik graag weer terug kom… of niet, als dat beter uitkomt… Dat…

Mijn baas luistert niet meer. Denkt na. “Hoe lang?”, vraagt hij na enige tijd. “Liefst een jaar”, zeg ik, “maar eh… als dat te lang is kan het ook wel korter…” Weer stilte. Ik zet me schrap voor een ontploffing.

“Jee, wat een mooi plan. Dat lijkt me geweldig. Ja, natuurlijk, we gaan kijken hoe we dat kunnen organiseren.”

Kijk, daarom werk ik al 20 jaar bij dezelfde werkgever.

“Geregeld”, app ik naar Ingrid. Love you Philips.

You may also like

2 Comments

Marcel Joosse 14 maart 2016 at 09:29

Dag Koen,

Ik hoor van deze trip van je vader en moeder op de verjaardag van mijn moeder.
Als liefhebber van geschiedenis en reizen was ik meteen getriggerd door de reis die je met Ingrid gaat doen: Wow de klassieke zijderoute!
Ik wens jullie heel veel succes, plezier en mooie inzichten toe op jullie lange reis.

Liefs van je neef Marcel, Linda en ons kleintje Kevin.

Reply
Vandeketting 16 maart 2016 at 09:33

Hoi Marcel,
Leuk om van je te horen. Het idee dat er al eeuwen karavanen door die gebieden trekken is wel intrigerend, al weet ik niet of er nog heel veel van te zien is behalve een paar oude handelssteden. Maar we zijn net zo benieuwd naar het leven van nu in al die verschillende landen.
Groeten,
Koen en Ingrid

Reply

Leave a Comment