Ja, we houden de veiligheidssituatie in de wereld in de gaten en proberen gevaarlijke gebieden natuurlijk te mijden. Ja, we zijn bij de GGD langs geweest en inmiddels al twee (Koen) of drie (Ingrid) keer ingeënt tegen van alles en nog wat. Nee, we hebben niet al onze hotels geboekt. Ja, we kunnen banden plakken en nog een beetje meer.
Leuk al die belangstelling voor onze fietsreis. We zijn natuurlijk al een tijdje aan het nadenken over waar we heen willen, wat er mee moet, zaken die geregeld moeten zijn. We lezen verslagen van andere fietsers, volgen het forum van de Wereldfietser, kijken met meer belangstelling dan eerder naar nieuws over landen waar we doorheen gaan. Geleidelijk krijgen de plannen vastere vormen en maakt het abstracte enthousiasme dat onze droom werkelijkheid wordt plaats voor het besef dat we binnenkort daadwerkelijk op de fiets zitten. En gelukkig is sinds enige tijd is de snelheid waarmee we regels van ons to do lijstje kunnen afstrepen hoger dan die waarmee ze erbij komen.
De vragen van degenen die voor het eerst van onze plannen zien of horen brengen ons weer even een paar maanden terug in de tijd, toen we onszelf diezelfde vragen stelden. De meeste kunnen we inmiddels goed beantwoorden en dat werkt prettig geruststellend: check, geregeld. Het lijkt erop dat we de oranje en rode gebieden op de reisadvieskaart van BuZa goed kunnen omzeilen (al werkt zo’n aanslag in Ankara niet echt mee). Nee, die hotels gaan we ook niet boeken, maar we hebben wel proefgekampeerd met onze nieuwe tent en slaapzak en we hebben een account gemaakt bij Warmshowers, de CouchSurfing variant voor fietsers. Ja, we hebben onze paklijst inmiddels redelijk op orde, dus de omzet van Futurumshop, Bike4travel en Coolblue zal binnenkort wel weer afnemen.
Toch zijn er ook vragen die blijven knagen. “Heb je het reisschema al helemaal gepland?”, is een veelgestelde en logische vraag. “Globaal wel, in detail niet”, is ons antwoord. We willen richting Azië fietsen. Eerst naar China, daarna weten we het nog niet precies. Voor China ligt het Pamirgebergte; daar moeten we dus niet te laat in het jaar zijn, want dan wordt het te koud. Grof terugrekenend verdelen we de route erheen in 4 stukken: Europa – Turkije/Kaukasus – Iran – Centraal Azië. Europa door moet in anderhalf, twee maanden te doen zijn; de andere etappes zijn elk ongeveer een maand. Dan hebben we nog wat tijd nodig om onderweg visa te regelen en is het handig wat buffer te hebben, dus dan kom je op ongeveer een half jaar. Met een vertrek in april moet dat dus kunnen. Twee maanden geleden was ik prima tevreden met dit antwoord; nu vraag ik me af en toe af of we niet toch wat nauwkeuriger moeten gaan rekenen of het allemaal wel past.
Ondertussen is mijn dagelijkse routine niet anders dan, zeg, 3 maanden terug. Dat voelt raar. Ik heb het gevoel dat ik dingen moet afronden, overdragen. Dat mijn planning tot 1 april moet lopen. Maar de werkelijkheid is natuurlijk dat de projecten waaraan ik werk gewoon doorgaan. En hoe meer mijn laatste werkdag nadert, hoe meer ik werk aan zaken die zullen spelen als wij waarschijnlijk ergens in Kroatië, Armenië of Oezbekistan uithangen.
Het schijnt wel normaal te zijn. Mijn counterpart bij UNICEF vertrouwde me toe dat ze hetzelfde had voor haar zwangerschapsverlof en een collega in Dubai zette twee dagen voor haar bevalling nog een persbericht online (dat geeft zo’n woord dan weer een heel andere lading).
Kortom, waar we de afgelopen maanden het gevoel hadden dat de voorbereiding gestaag vorderde (of dat we nog tijd genoeg hadden) neemt naarmate het vertrek nadert de onrust nu weer toe. De volgende stap is om dat weer los te laten en ons te realiseren dat we gewoon een jaar vrij zijn en de zaken kunnen nemen zoals ze komen. Het zal wel een beetje ontwennen en onthaasten worden de eerste tijd. Dat is dan weer iets waar we vaker over gelezen hebben bij andere fietsers. Schijnt een maandje te duren. Maar dat inzicht maakt de realiteit vooralsnog even niet anders. Niet alle ervaring is te vervangen door kennis. Gelukkig maar.
