Echt of fake?

Artikeltje in de rubriek “De terugkomst” in tijdschrift De Wereldfietser

Dat we vorig jaar vertrokken voor een jaar fietsen had z’n oorsprong al in 2001. We combineerden de vakantiedagen van twee jaar en hadden maar liefst 6 weken de tijd voor een fietstocht door Patagonië. Eenmaal daar deelden we de Carretera Austral met fietsers die bijna zonder uitzondering uit Peru of Alaska waren komen afzakken. Ze waren maanden onderweg, één, twee jaar, eentje vijf, and counting. Prompt werd onze expeditie een vakantietochtje. Het mocht de pret niet drukken, maar het zaadje van verlangen naar een echt lange reis was gelegd.

15 jaar bleef het bij dromen, maar in april vorig jaar was het zover. We regelden een jaar verlof en we fietsten ons dorp uit met China en Singapore als onwerkelijke stippen aan de horizon. Het reizen met het eindpunt nog ver uit zicht voelde inderdaad anders dan de kortere tochten tot dan toe. Vrijer. Avontuurlijker. Tegelijkertijd waren de baangarantie bij terugkomst en een spaarpotje van de levensloopregeling prettige zekerheden voor onderweg en daarna.

Op weg door Anatolië, Iran, Centraal Azië en China ontmoetten we regelmatig andere fietsers. En wat bleek: bijna allemaal waren ze met nog minder vastigheid op reis. De meesten hadden hun baan en huur opgezegd. Ze wisten niet waar of wanneer hun reis zou eindigen en wat ze daarna zouden gaan doen. Niks zekerheid. Die hadden ze juist bewust achter zich gelaten. Onwillekeurig kwam het Zuid-Amerika gevoel weer een beetje boven. Dat waren de hardcore Wereldfietsers; de maar niet verwerende sticker van de bekende fietsenwinkel in Amsterdam op ons spatbord werd een stekelige spiegel: Vakantiefietsers. Ons favoriete tijdschrift wreef het er nog wat extra in: Bij de “fietsers onderweg” kregen we pas een verwijzing naar onze blog toen die ging over de maand die we langs de stranden van Thailand reden.

Inmiddels zijn we weer een paar maanden terug. En dankzij ons “zekerheidspakket” is veel weer bij het oude: dezelfde baan, hetzelfde huis, de oude hobby’s weer opgepakt. De vraag “hoe is het nu om weer terug te zijn” wordt niet alleen in deze rubriek gesteld, maar doorlopend. Verbazing is vaak ons deel als we zeggen dat we best happy zijn met de voortzetting ons leven van voorheen. Blijkbaar bestaat ook bij de thuisblijvers de verwachting dat na zo’n jaar reizen iedere structuur als een keten moet voelen.

Via blogs en Facebook volgen we de fietsers die we onderweg tegenkwamen. De meesten druppelen zo langzamerhand ook weer binnen. We zijn benieuwd hoe zij hun leven thuis weer oppakken. “Wat nu?”, lijkt een veelvoorkomend thema te zijn. We proeven een soort omgekeerde heimwee om zo snel mogelijk weer op de fiets te stappen voor een nieuwe lange reis. Wij zouden dat ook niet erg vinden, zeker niet. Misschien over een jaar of vijf wel weer een keer. Ondertussen zijn we best content met één of twee keer per jaar een flinke vakantierit. Voor de derde keer dringt de vraag zich op: zijn we eigenlijk wel echte Wereldfietsers?

Vandaar dat we blij verrast waren met de uitnodiging om dit stukje te schrijven. Horen we er toch een beetje bij.