De Valée du Dadès waar o.a. Ouarzazate in ligt is een populairder fietsgebied dan waar we tot nu toe waren en op weg naar de doorsteek door de Atlas richting Demnate komen we een grote groep Duitse fietsers tegen. Ze hebben een gids bij zich en die blijkt ook eigenaar van een de gite in Taufghine, ongeveer halverwege. Het is een aardig man, dus we beloven bij hem te komen slapen vanavond. Hij legt omstandig uit welk huis we moeten hebben: 5 ramen boven, 2 beneden en zijn dochters heten Fatma en Sadia.
Na een fikse zandstorm tijdens het laatste stuk woestijn begint het flink te klimmen. De bergen zijn bruin, kaal en prachtig. In de verte voor ons liggen de besneeuwde toppen van verschillende 4000-ers. De eerste pas die we over moeten is ruim 2100m hoog en als tijdens de afdaling de zon ondergaat wordt het best fris.
Bij het eerste schuurtje in wat zo’n beetje Taufghine moet zijn probeert iemand langs de kant van de weg ons een kamer aan te smeren en niet veel later worden we ingehaald door twee mannen op een scooter die ook vragen of we een slaapplaats nodig hebben. We laten ze het kaartje zien van Mohamed en zeggen dat we in zijn gite willen overnachten. “Ok, daar brengen we jullie heen”, zeggen de brommers. We vertrouwen het maar half, want we zijn die “hustlers” inmiddels wel gewend en hun gidswerk is meestal ingegeven door eigenbelang. We volgen ze toch maar en ze loodsen ons over een smal paadje, langs een kippenhok en een geitenstal naar een huis even verderop. Hij gaat naar binnen en regelt de zaak met de vrouw des huizes. Foto’s van klimexpedities aan de muur lijken te besvestigen dat het de goede plek is, maar ik weet niet zeker of we Mohamed herkennen op de foto’s.
De dochter komt poolshoogte nemen en we vragen hoe ze heet. “Fatma”, lacht ze, dus het lijkt erop dat we goed zitten.
We krijgen matrassen en dekens en een grote lege kamer. Het houtvuur onder het betonnen washok beneden wordt opgestookt en met plastic emmertjes en op een krukje spoelen we ons schoon. Voor de gelegenheid gaat het elektrische peertje aan. Fatma en haar moeder zijn wel gezellig en samen met hen en één van de brommermannen eten we een heerlijke tajine met groenten en kip.
Pas de volgende ochtend zien we Mohamed. Hij was pas om 3 uur vannacht thuisgekomen. Nadat hij de Duitse fietsers had afgeleverd was hij op een paar gestrande automobilisten gestuit en had die geholpen. Hij vertelt dat hij de bromfietsers van gisteren had gebeld om op ons te wachten en te zorgen dat we het huis zouden kunnen vinden. Ze hadden daar een paar uur op ons staan wachten, dus we voelen ons lichtelijk beschaamd over het wantrouwen dat we bij ze hadden… Van harte aanbevolen dus, deze gite.
We rijden een mooie rit naar de tweede pas met de sneeuwtoppen nu heel dichtbij. Daarna een schitterende lange afdaling, eerst door kale, kleurige rotsmassieven en gaandeweg wordt het steeds groener en meer bewoond. Demnate is een beetje een groezelig oord waar het water is afgesloten, en aan het toilet te oordelen niet voor het eerst.
Een lange vlakke etappe naar Marrakech besluit de tocht door het zuiden van Marokko. Op een terrasje boven het Djemaa el Fna plein kijken we terug op twee weken fietsen door woestijnen, langs prachtige rotsformaties en hoog door de mooie Atlas. Over pistes die tot de horizon reikten en over ruige bergwegen. Soms door strenge dorpen waar we afstandelijk werden bejegend, en later weer door vriendelijke stadjes met fantastisch gastvrije bewoners. Veel leuke ontmoetingen waarin we veel geleerd hebben over het land. Kortom, alles waarom we zo graag gaan fietsen in nieuwe landen. We komen hier graag nog eens terug.
