Met een vol hoofd van de vele indrukken zitten we op de avond van onze eerste fietsdag op de veranda van een grote koloniale villa die in z’n eentje een rondje op de landkaart van Namibië is. Het is een zwoele avond en de donkere nacht is vol geluid van vogels, krekels en andere insecten. We zijn te gast bij de oude Duitse bewoners, de tweede generatie na een matroos die hier in de 30-er jaren was aangemeerd en zijn hart had verpand aan het land. Het dorpje waar we wilden overnachten bleek dit huis te zijn en ze vonden het prima dat we onze tent in de tuin opzetten.
90 km ten zuiden van Windhoek zijn we inmiddels en voor ons gevoel al midden in Afrika. Na 10 km hield het asfalt op en vanaf daar reden we over een brede glooiende piste van aangestampt zand en gravel. Vanaf een pas hadden we een prachtig uitzicht hadden over de weidse vlakke savanne begroeid met gras en lage boompjes en begrensd door wat verspreide bergen en massieven aan de horizon. We zagen al bavianen, wat kuddes antilopen, een overstekende schildpad en een enorme varaan.
’s Morgens ontbijten we met de huishoudsters die ook al vroeg op zijn. Eén ervan is nog nooit in Klein Aub geweest, het volgende plaatsje op de kaart, 90 km verderop en onze bestemming van vandaag. De ander wel, en die weet zeker dat dat niet te doen is op de fiets.
We gaan het gewoon proberen en rijden verder door een mooi landschap met af en toe een boerderij, een droge rivier, een kuddde vee of een kleine boerengemeenschap. Mooi, maar ook pittig en traag door de vele klimmetjes, de wisselende kwaliteit van het gravel en een scherpe doorn die een band doorboort. Na een paar uur wordt de weg beter en draait de wind in de rug en halen we het makkelijk. Opnieuw zetten we de tent op op het erf van een Conny, een aardig oude dame die hier in haar eentje een restaurant met onregelmatige openingstijden bestiert.
We maken een halve-dagstop bij Naukluft National Park en lopen een stuk van de Waterkloof trail, een nauwe en steile rivierkloof midden in het stenige woestijnlandschap meet een warm en vochtig microklimaat. Door de vele verschillende planten, waterloopjes, kalksteenformaties en de klamme, dichte lucht lijkt het of je kilometers lang door een tropische kas loopt. Het wemelt er van de vlinders, in het water zitten kleine schildpadjes en kikkers en in steile rotswanden zien we een paar klipspringers. Als we het park weer uitfietsen zien we ook nog drie Hartmann zebra’s, een bergzebra die in deze streken voorkomt. Mooie beesten.
We ontmoeten er ook een Duitse geologe die jarenlang veldonderzoek naar biodiversiteit heeft gedaan in de Namib woestijn en nu een researchproject heeft op de vuilnisbelt van Medemblik…
Op weg naar Tsauchab River zien we al op kilometers afstand fikse regenbuien hangen. Een paar kunnen we ontwijken, maar dan worden we toch gegrepen. Het is of iemand een stortbad openzet, zo klatert het opeens naar beneden en zo houdt het ook opeens weer op. Schuilplekken zijn er niet, en onze regenpakken dachten we hier niet nodig te hebben, dus die hebben we thuisgelaten. We trappen dus maar stug door, terwijl de weg verandert in een grijsbruine specie en de tassen en wijzelf in een soort moddersculpturen. Nat en vies bereiken we Tsauchab River Camp en zwichten daar voor een mooie hut en een driegangendiner. Grappige plek: je krijgt een sleutel van een hutje dat anderhalve kilometer verderop in de middle of nowhere staat. Er wordt iemand achteraan gestuurd met een bos hout en een fles diesel om de houtkachel aan te maken die voor warm water zorgt. Een luxe plek ook: na dagen pasta eten we vandaag een lekkere dikke soep, steenboksteak met verse groenten en worteltaart met slagroom. Nicky en Johann, de aardige eigenaars, hebben de plek steen voor steen zelf opgebouwd. Ze proberen het op een betrokken manier te runnen door ongeschoolden een opleiding en werk te bieden, de scholing van hun kinderen te gebruiken om een lokaal schooltje op te zetten en de plaatselijke talen te leren. Makkelijk is dat niet, want er is veel onderhuids wantrouwen en weerstand tegen integratie.
