De Grieken zijn best tof

Dus dat je tegen de avond, zeg, Waalre binnenfietst en bij de dorpskroeg vraagt of je ergens je tent kunt opzetten. Dat de cafébaas dan zegt dat het voetbalveld van het eerste elftal waarschijnlijk wel prima is, ook al is dat vol in het zicht van iedereen die er langskomt. Dat je daar een kraantje én een open WiFi verbinding aantreft, zodat je kunt wassen en de uitslagen van de FBK games kunt opzoeken. Dat dan tegen schemering plotseling de lichtmast waaronder de tent staat aanknipt als anonieme geste en even later de jongen van de kroeg een grote aluminiumschaal met souvlaki en een fles koud bier komt brengen. Ondenkbaar inderdaad, want mocht die keten van vriendelijke gastvrijheid al ontstaan dan is er vast wel ergens een professionele of vrijwillige dienstdoener er een stokje voor steekt.

Toch is het wat ons gebeurde toen we in Ekkara, in centraal Griekenland, een slaapplek zochten. En bijna hetzelfde twee dagen eerder in Agia Theodori, waar we met instemming van de barman onze tent opzetten op een grasveldje aan de rand van het dorp met een geweldig uitzicht over de vallei eronder, tot aan Mount Olympus toe. ’s Avonds gingen we wat drinken in het café. Het bleek ook de vaste hangplek van de lokale politie. Hoewel wildkamperen verboden is wilden ze blijkbaar hun kroegbaas niet afvallen; ze zeiden er in elk geval niets van. Weer later vonden we een olijfboomgaardje bij een kerkje met een fonteintje langs de weg van Lamia naar Delfi. De omwonenden vonden het prima, als we maar uitkeken voor slangen.

We mogen graag klagen dat de Grieken de regels soms wat creatief interpreteren, maar de prettige keerzijde die we ondervinden is wel een vriendelijke flexibiliteit om problemen soepel op te lossen zonder dat daarmee persé een recht voor anderen of voor een volgende keer wordt gecreëerd.

Het is niet dat we het specifiek opzoeken, maar campings zijn heel dun gezaaid in het Griekse binnenland en lang niet elk dorp heeft alternatieve overnachtingsmogelijkheden. Soms is het zoeken van een informele slaapplaats dan de enige keus. Dat zal zeker niet minder worden in de volgende landen op onze route, dus het is ook wel goed om vast een beetje te wennen en te oefenen.

De gastvrijheid zorgt voor enige gêne als ons gevraagd wordt waar we vandaan komen. “Dijsselbloem” was zo’n beetje het eerste Griekse woord dat we hoorden toen we de grens over waren en bij een tankstation even schuilden voor de regen. “Sorry”, zeiden we nog lafjes, maar de pomphouder vond hem wel een “strong man”. Meer dan vorig jaar toen we in het midden van de Grieks-Europese onderhandelingendoor de Peloponnesos reden en veel murwgeslagen gelatenheid ervaarden, treffen we nu toch ook wel nieuw realisme en zoeken naar licht aan het eind van de tunnel. De barman die ons in Ekkara bier en souvlaki kwam brengen blijkt ook cardioloog in opleiding te zijn en wil in juli naar Zweden gaan om zijn studie te vervolgen en werk te zoeken. Zijn moeder die de kroeg runt is er niet blij mee, maar ziet ook wel dat het goed is voor zijn kansen en om zijn vleugels verder uit te slaan dan het dorp hier waar zij al 48 jaar woont. Voor een ander deel blijft het verleden nog hardnekkig. Griekenland is nog steeds massaal een bonnetjesloze cashmaatschappij, wat in elk geval de schijn van creatief boekhouden ophoudt. En de paraglider waarmee we een pauzeplek deelden klaagde dat hij tegenwoordig echt 40 uur moet werken. ‘Like in Europe’, alsof hij het over een ander werelddeel had.

Net als vorig jaar vinden we fietsen door Griekenland verrassend prettig. We hadden het land lang gemeden in de veronderstelling dat het te bergachtig, te druk en te heet zou zijn. Dat valt erg mee. Sinds een week is het inderdaad lekker zonnig en warm, dat hadden we eigenlijk al in de Balkan verwacht, maar daar hadden we tot vorige week best veel koel en regenachtig weer. Ook vergeleken met die landen – in elk geval de kustroute die we er volgden – zijn de Griekse wegen én chauffeurs heerlijk rustig. (Vrachtwagenchauffeurs zijn ware kunstenaars: we zien ze regelmatig een bochtige pas afdenderen terwijl ze tegelijkertijd een telefoon, een sigaret en het stuur onder controle houden.) Het prettigst zijn de bergwegen. Die zijn over het algemeen heel fietsvriendelijk aangelegd, met lage hellingspercentages, zodat je omhoog redelijk kunt peddelen en omlaag de gewonnen energie vooral in afstand omzet in plaats van gesmolten rubber en stijve vingers van het remmen.

Waarschijnlijk zijn die aardige Grieken het meest geholpen als het sterk teruggelopen toerisme weer een beetje op gang komt. Lijkt me een mooi gevalletje van het mes dat aan twee kanten snijdt, want als vakantiebestemming is het beslist geen verkeerde keus. Vooral het binnenland – dat wil zeggen vanaf vijf kilometer uit de kust – is nog mooi ongerept en prettig als je buiten de hete zomer kunt gaan. Misschien kweekt het ook wat meer wederzijds begrip en waardering, dat is voor niemand een slecht idee.

Via het eiland Samos hebben we Europa inmiddels verlaten en zijn in Turkije begonnen aan het Aziatische deel van de reis!