Reputaties aan diggelen

We rijden al kilometers over een smal slingerend gravelpaadje. Links, dan weer rechts kronkelt het snelstromende riviertje ons tegemoet. Een zwarte zwaan peddelt kalm zijn baantjes. Af en toe zijn er kleine watervalletjes als stuw, geen barrière voor de vissen die van de Eifel naar hier willen zwemmen, of terug. Het is een mooie lentedag en de knoppen aan de bomen langs de oever ontploffen zowat. Als we aan een meertje pauzeren krijgen we na een tijdje gezelschap van een kwetterende schoolklas op biologieles. Het dal van de Rur heeft z’n reputatie niet mee, maar het is werkelijk een idyllisch gebiedje, en net over de grens.

Reputaties en vooroordelen zijn hardnekkig, dat weet ik vanuit m’n werk maar al te goed. Duitsland stond als fietsland niet hoog op ons lijstje. Deels door ons algemene beeld van het land dat meer associatie met werken oproept dan met vakantie. Deels ook door een paar toevallige ervaringen, zoals ons enige bijna-fietsongeval tot nu toe, een verregende doorsteek door het Zwarte Woud en de gehypete route langs de Donau die wij eigenlijk nogal tam en enigszins saai vonden.

Maar we moeten onze mening bijstellen. We worden met de dag enthousiaster over de prima fietsvoorzieningen en hoe leuk het reizen hier is. Over het hele land worden lange-afstandfietsroutes en lokale rondjes uitgezet en ook het knooppuntensysteem is naar hier overgewaaid. Veelal gaan die routes over verkeersluwe wegen die vooral voor landbouwverkeer zijn aangelegd en nu ook als een soort veredelde fietspaden worden gepromoot. Zo rijden we op dag 2 en 3 dwars door het industriële hart van Duitsland over weggetjes die meer doen denken aan de Achterhoek.

Gisteren en vandaag een lang stuk langs de oevers van de Rijn, door oude vestingstadjes, langs de wijnranken op de steile hellingen en soms dwars door de industrie- en containerhavens langs de oevers. De hele dag trekt het landschap langs de rivier traag voorbij: de stadjes met massieve huizen met leistenen daken en witte en pastelkleurige gevels, de bruingrijze rotswanden, soms kaal, soms begroeid met jong groen en nog bruine bomen, oude kastelen op strategische uitkijkpunten. De rivier trekt alles vlak en dat wordt geaccentueerd  door de lange, veelkleurige treintjes die bijna in colonne door het decor rijden en zo nu en dan verdwijnen in poortvormige tunnels in de rotsen. We zijn hier nog nooit geweest, maar het landschap komt me zo bekend voor. Ik pieker me suf, maar er komt geen locatie boven. In Koblenz valt mijn blik op een naam op een winkelgevel en dan weet ik het. Märklin! Ik was zelf meer van de Lego, maar ik heb genoeg omgebouwde garages en zolderkamertje gezien om het modelspoorbanenlandschap uit duizenden te herkennen. En ik moet zeggen dat ze het hier in het Rijndal zeer authentiek hebben nagebouwd.

Verder goed nieuws van de ziekenboeg. Het gaat elke dag een stukje beter, al is Ingrid’s stem nog niet de oude en hoest ze soms nog vervaarlijk. Maar we zijn inmiddels 500 km van huis en vandaag reden we bijna 100 km inclusief regen en sightseeing stop in Heidelberg.