Brak op weg

Het vertrek komt toch nog sneller dan verwacht. Als we onze bepakte fietsen op de oprit parkeren en de buurvrouw vragen een vertrekfoto te maken, verzamelen zich nog wat meer buren als spontaan uitzwaaicomite en die gaan niet naar huis vooraleer ze hun taak ten uitvoer hebben gebracht. Dat zet wat druk op de zaak. “Je mag er niet meer in”, zegt Ingrid en ze draait resoluut de sleutel om en daarmee ook de nek van mijn traditionele check-double check rondje of alles uitstaat en niets is blijven liggen. Nou ja, behalve een gerust gemoed heeft dat rondje toch nooit iets opgeleverd.

Vijf minuten eerder vertrokken dus, maar ook drie dagen later dan gepland, want ergens in onze afscheidsrondjes hebben we allebei een flinke verkoudheid opgelopen die vooral Ingrid velde met koorts, hevige hoestbuien, stemverlies en een paar nachten met nauwelijks slaap. Er zat weinig anders op dan het vertrek  uit te stellen en eerst even uit te zieken. Makkelijker gezegd dan gedaan als de ingepakte tassen je aanstaren en toen de koorts vanmorgen bijna weg was en de zon een mooie dag beloofde hebben we onszelf ingeprent dat rustig fietsen vast herstelbevorderend moet zijn.

Ingrid heeft zich de laatste weken flink ingespannen om er bij de plannen voor de hoogveenontwikkeling in de Mariapeel voor te zorgen dat er ook aandacht is voor de verwachte toename van de water- en muggenoverlast in ons dorp. Als we na 25 km in de buurt van Roggel een broodje eten langs een oude stuw, lezen we op het bord ernaast dat het een afwateringskanaal is dat een eeuw geleden is gegraven door de stichter van Griendtsveen om het zure Peelwater dat bij de ontginning vrijkwam naar de Maas af te voeren.

Even later rijden we langs de rechtbank in Roermond waar Ingrid afgelopen donderdag nog pleitte in de zaak van de Dorpsraad tegen het Waterschap. Even overwegen we de rechters post-zitting nog even met een bezoekje te vereren en ze onder de neus te wrijven dat potdomme 100 jaar geleden de oplossing al bestond, maar op de dag dat de Roermondse onderkoning zich 200 km stroomafwaarts in de echte Maasstad moet verantwoorden voor schimmige beïnvloedingspraktijken laten we deze oud Limburgse traditie maar even voor wat ze is.

Niet veel later geldt dat ook voor onze eerste fietsdag, want nog lang niet echt hersteld voelt elke kilometer dubbel en dan is ruim 50 km even meer dan genoeg.  We slaan onze tent op in het Roerdal nabij St Odiliënberg, dus nog net een nachtje Nederland. Ver was het niet, maar we zijn op weg!

St Odiliënberg