Sneeuwjacht in t-shirt

Aan de Bodensee in Brengenz, net in Oostenrijk, is het lekker weer, maar op het station zien we mensen met ski’s in en uit de trein stappen. Samen met witte bergtoppen die we gisteren al aan de horizon zagen opdoemen en de bewering van de campingbaas dat het zelfs hier beneden over een paar dagen gaat sneeuwen, beginnen we ons wat zorgen te maken over de aanstaande Alpenpassage. Vandaar dat we toch maar even informeren naar mogelijke treinalternatieven.

We kopen ook een ouderwetse papieren landkaart, voor het overzicht naast mijn kleine GPS schermpje. Tot onze verbazing ontdekken we dat de hoogste pas niet noord-zuid ligt, dat verwacht je toch als je denkt aan de Alpen oversteken, maar  oost-west, op weg naar Sankt Anton. Dat betekent ook dat-ie een dag eerder komt en dat we daar misschien nog over kunnen voor het weer omslaat.

Snel verder dus maar. We rijden een stuk op met een Zwitser uit Basel. Hij is gepensioneerd, maar klust nog bij als badmeester. ’s Winters binnen, ’s zomers buiten en daartussen steeds 6 weken vrij. Dan gaat hij fietsen, nu naar Graz. Voor de liefhebbers: hij is ook de eerste die ik live zie rijden met een Pinion systeem, het recente door twee Porsche ingenieurs ontwikkelde alternatief voor de Rohloff naafversnelling die nu vrijwel een monopolie heeft op de markt voor reisfietsen omdat het veel minder onderhoud en slijtage heeft dan een derailleur en een stuk prettiger in gebruik is. We praten een tijdje gezellig over zijn ervaringen ermee, maar in Bludenz knijpt hij opeens in de remmen en slaat af naar het station om met de trein de pas te passeren. ‘Ik vind fietsen leuk, maar klimmen niet’, verklaart hij. ‘Beetje jammer voor een Zwitser’, denk ik, maar dan realiseer ik me dat ik zelf aan weinig zo’n hekel heb als aan flinke tegenwind en dat is voor iemand met Zeeuwse genen dan weer net zo raar.

Niet alleen onze Zwitserse vriend heeft een in between seasons break, ook de meeste campings langs de route zijn dicht tussen het einde van het skiseizoen en het begin van de zomer. Zo moeten we al een flink stuk de pas op voor we er één vinden die nog skigasten heeft. Ze rekken het seizoen nog wat vanwege de terugkerende kou en sneeuw. In zijn aangeschoten toestand houdt de beheerder het graag simpel: tentjes zijn voor de zomer; het is nog winter, dus dat gaat niet. Gelukkig is zijn vriendelijkheid niet aangetast en krijgen we het hele Matrazzenlager op zolder.

De volgende ochtend is het nog steeds goed weer en in t-shirt kruipen we de Arlbergpas op. Hij is 15 km lang, 1000 meter omhoog naar 1800 meter, vergelijkbaar met Alpe d’Huez, met afstand de lelijkste berg die ik ooit beklommen heb. Met de racefiets kostte me dat vorig jaar een minuut of 70, vandaag met volle bepakking doen we er ongeveer drie keer zo lang over. De sneeuwpakken langs de weg worden allengs dikker en bijna boven kruisen we  pistes waar de skiërs langs ons heen suizen. Bizar.

We dalen af naar de voet van de volgende pas. De sneeuw zit ons op de hielen en wordt in de loop van de volgende dag verwacht. Aan de andere kant ligt Italië, aan de zuidkant van de Alpen en voor beneden in het dal is de verwachting voor morgen 17 graden met zon. Met alleen een beetje regen klimmen we de volgende ochtend de Reschenpas en via het het prachtige Val Venoste, al onderdeel van de Romeinse Via Claudia Augusta, dalen we 80 km af naar het mooie weer. Als we in Bolzano aan een ijsje zitten horen we dat het in Oostenrijk inderdaad sneeuwt, net als in Duitsland en Nederland. We hebben er niets van gemerkt, maar blijkbaar was het een narrow escape.

Inmiddels zijn we Italië bijna uit en op weg naar Slovenië en de andere Balkan landen.