DuitslandZijderoute 2016-2017

Schmerz und Freude liegen in einer Schale *)

posted by Vandeketting 22 april 2016 0 comments
Schmerz

Een jongetje van een jaar of vier legt verlegen een hartvormige bonbon op onze tafel in de Konditorei, waar we met een Rabarberkuchen energie opdoen voor de komende klim. We hadden wat met zijn moeder gepraat en zij vond onze reis ‘ganz toll’. De 200 meter klimmen is pittig, maar de beloning is perfect: de gewonnen hoogtemeters krijgen we over een afstand van 20 km terug in de vorm van drie opvolgende dalen met in elkaar vloeiende beekjes die langzaam naar de Donau afdalen. In combinatie met een licht rugwindje zoeven we voort en alsof we ook tot het e-bike legioen zijn toegetreden. ‘Genußfahrt’ las ik ooit in een Duits gidsje en die term krijg ik sindsdien niet meer uit m’n hoofd tijdens dit soort stukken.

Het zonnetje doet goed z’n best en meer en meer kledinglagen verdwijnen in de tas. We rijden we door het prachtige natuurpark Schönbuch met kabbelende beekjes, voorjaarsbloeiers en (zich schuilhoudend) wild. We komen door het fraaie stadje Weil der Stadt dat de geboorteplaats van Johannes Kepler (van de planetenbanen) blijkt te zijn. We gaan langs bij de fabriek van Vaude omdat één van onze nieuwe tassen al een paar keer van de fiets is gevallen. Het lijkt op een productiefout waardoor het plastic plaatwerk makkelijk vervormt en het bevestigingsplaatje uitbreekt. Ze vinden ook dat niet hoort en geven ons zonder morren een vervangexemplaar. Langs bloeiende fruitbomen en hopplantages dalen we af naar onze bestemming en is er nog genoeg dag over om een lokale Weizen te testen. Dat zijn de prettige dagen.

Maar het is niet altijd feest. Soms giet het de hele nacht en wordt het ook ’s morgens niet droog. Op weg naar het washok loopt Ingrid een éénbenige medekampeerder tegen het lijf die binnen drie zinnen verkondigt dat er 400 miljoen Afrikanen aan de poorten van Europa staan te rammelen, Spanje onder Franco een paradijs was en de Tweede Wereldoorlog er nooit was gekomen als de Amerikanen zich niet met de Eerste hadden bemoeid. Op zoveel inzicht hebben we op dit vroege uur even geen weerwoord. De thee om warm te worden schiet erbij in, want buiten is het te nat en de benzinebrander in de tent opstoken is een slecht idee. Net op weg hebben we geen zin om nu al een dag niet te fietsen, dus trekken we in de tent ons regenpak aan, pakken de kletsnatte boel in en gaan toch maar op weg.

Het Zwarte Woud doet z’n naam eer aan en de dennenbomen staan er donker, druilerig en mistroostig bij. We zijn nog niet helemaal hersteld van de tocht van gisteren en de naweeën van de brakke start en hebben allebei pap in de benen. Eerst maar eens een koffiepauze. Bij vergissing vragen we geen espressovariant maar gewoon Kaffee. Dus klotst de Fräulein een sloot van de pruttelende drab van het warmhoudplaatje in een kom in plaats van een lekkere Latte van versgemalen bonen. Het natte regenpak weer aan en verder. Kilometers om de kilometers.

Als we even stilstaan om met GPS en bordjes de weg naar de camping te zoeken stopt een oud autootje. Door het raampje vraagt de bestuurder of de jaarlijkse optocht van Nederlanders op de fiets alweer is begonnen en hij kijkt er misprijzend bij. Hij zegt dat het niet uitmaakt hoe we naar Neuhausen fietsen waar de camping ligt, klimmen moet je toch. We kiezen voor de fietsroute door het dal van de Würm. Daar moeten we inderdaad helemaal uitklimmen en bovenop blijkt dat het kampeerterrein een flinke slinger verderop ligt in de richting van waar we vandaan kwamen. De andere weg was zeker 8 km korter en in mijn vermoeide wantrouwen verdenk ik het mannetje in het koekblik ervan dat hij dat wel wist. Ingrid heeft inmiddels een hongerklop van jewelste en verkleumd, nat, moe en hongerig worstelen we ons door de laatste kilometers. Snel douchen, wat eten en naar bed.

Gelukkig is dit verhaal in de omgekeerde volgorde geschreven, dus de volgende dag kwam alles weer goed.

*) Johann Gottfried Seume, 1801

Via Lindau aan de Bodensee hebben we Duitsland inmiddels verlaten. Bijna 800 km fietsten we over 90% autovrije wegen en reden door heel diverse landschappen en door mooie steden als Koblenz, Heidelberg en Tübingen. Hoed af voor de Romeroute van Hans Reitsma. We gaan hem nog wat verder volgen richting Venetië. Als prettige bijkomstigheid hebben we onze topografische kennis van Duitsland wat opgevijzeld. Zo reden we op een kanonschot afstand van Böblingen (Philips site), Sindelfingen en Götzis (bij atleten welbekend), plekken die we wel kenden, maar eerder op de kaart niet hadden weten te plaatsen. En we kunnen inmiddels Frankfurt, Stuttgart, Mainz en Karlsruhe in de goede volgorde zetten, dat was tot nog toe een wilde gok.

You may also like

Leave a Comment