Van het rechte pad af

“Koen, kom”, roept Ingrid. “We gaan terug.” Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, want tussen ons in staat een grommende waakhond die zijn taak serieus lijkt te nemen. Na bijna 15 kilometer ploeteren op de grindweggetjes waarover we naar Portogruaro dachten te rijden zijn we alleen maar verder van het doel afgedwaald. We hadden natuurlijk meteen terug moeten gaan toen de afslag die we namen eerst overging in een karrenspoor en daarna vastliep op één van de talrijke afvoerkanaaltjes in deze delta in de vlakte tussen Venetië en Trieste. Over het algemeen ben ik niet flauw om een foutje te erkennen, maar een stuk terugfietsen doe ik om de één of andere reden niet graag. Ingrid is al net zo koppig, dus we bleven de slootjes volgen in de verwachting dat we vanzelf bij de weg van de volgende afslag zouden komen die wel op de kaart stond. Dat bleek niet het geval en nu lijkt het pad zelfs helemaal terug te buigen naar de plek waar we een uur geleden van afsloegen. De zon gaat al onder en als we teruggaan hebben nog zeker twee uur werk naar Portogruaro.

We waren al wat aan het rondkijken naar een eventuele bivakplaats toen we langs dit afgelegen, enigszins vervallen huis kwamen. Ingrid ging even kijken of ze de weg kon vragen, maar werd gestuit door het vervaarlijke bakbeest. Als we over en weer roepen dat de ander er wel langs kan worden we gered door het “hallo, hallo” van de vrouw des huizes. Het blijkt het af-commando voor Brutus te zijn en ze zegt dat het monster vriendelijker is dan het lijkt. Even later verschijnt ook haar man. Ze kijken bedenkelijk als we zeggen waar we heen willen. “Ingewikkeld en te ver”, besluiten ze. “Misschien is het beter als we jullie even brengen”, en ze wijzen op de oude bestelbus op het erf. Dankbaar aanvaarden we ons eerste smokkelstukje en de zoon wordt opgetrommeld als taxichauffeur. We komen echter niet weg voordat we koffie hebben gedronken, ons hebben gewarmd bij de enorme open haard waar ook nog een extra houtblok wordt opgegooid en we kennis hebben gemaakt met de inwonende oma. De zoon brengt ons in het donker naar Portogruaro, waar we blij inchecken in het plaatselijke hotel.

Het was een worsteling om een goede weg te vinden vandaag. Dit vlakke gebied tussen de Alpen en de Adriatische Zee is dichtbevolkt, industrieel en erg druk met vrachtverkeer. De keuze is steeds tussen een rechtstreekse route over smalle, drukke en gevaarlijke wegen, of eindeloos zigzaggen en vele kilometers omrijden. Het wordt een onbevredigend compromis tussen beide. We proberen de GPS track van de Eurovelo 8 8 route, maar die is óf nog niet af, óf weggegooid Europees subsidiegeld, want die gaat alleen maar over die drukke zelfmoordwegen. Bijzonder mooi of interessant is het ook niet, dus echt een tussenstuk dat er nu eenmaal ook bijhoort.

De volgende dag gaat het stukken beter. Dezelfde vlakte, maar we investeren een uurtje om 20 km naar het noorden te rijden. Dat blijkt een goede keus, want de rest van de dag rijden we over rustige wegen en door aardige dorpjes. Het landschap is bijna Nederlands, met de kerktorens van verspreide dorpjes die afsteken boven de vlakke akkers. Met de Alpen aan de linker horizon is het net of we langs de duinen door de bollenstreek rijden, maar gelukkig zijn we inmiddels iets verder van huis. Ondertussen al een flink stuk in Kroatië, maar dat is voor een volgend verslagje. Groetjes allemaal van Ingrid en Koen.