Kater van water

“Wat doen we verkeerd?”, vraag ik me af op de ochtend dat Ingrid Sarah zag. Waar andere fietsers in Georgië verhalen van in wodka gedrenkte avonden doorhalen met de plaatselijke bevolking worden wij wakker in een nonnenbed. Het is het gevolg van een spraakverwarring gisteravond. Na een nacht wildkamperen en twee dagen stofhappen op onverharde bergwegen en langs kilometers lange wegwerkzaamheden waren we wel toe aan een douche. In Akhaltsikhe vroegen we de weg naar een guesthouse, dat leek ons leuker dan een onpersoonlijk hotel. We belden aan bij het huis waar we heen gestuurd werden en er werd opengedaan door een verbaasde zuster uit Congo die hier samen met drie anderen in een katholieke gemeenschap woont. Ze vond het wel grappig en we mochten wel een nachtje de logeerkamer gebruiken. Het was een gezellige avond, maar een wild verhaal voor onze blog werd het natuurlijk niet.

Amper 15 uur later kruip ik, na een eerste braakgolf die in de voortent belandde, wankel naar buiten en wacht op handen en voeten de volgende oprisping af. Nog zeker vier keer krijgt het gras een voedzame mix van halfverteerde shaslick, bier en wodka te verwerken en tussendoor verlangt mijn tollende hoofd terug naar de vrome geborgenheid van vanmorgen. Een mooie locatie voor een nachtelijke spuugsessie is het wel: Vardzia, pal onder de bijna loodrechte rotswand waar in de 12e eeuw een compleet klooster met stad is uitgehakt. Ooit woonden er 50.000 mensen in 6000 grotwoningen, nu nog een stuk of tien monniken. We waren erheen gefietst langs een oude burchten en reizigersplaatsen in de vallei langs de Mktvari (of Kura in het Turks), de belangrijkste rivier van de zuidelijke Kaukasus en al 6000 jaar bewoond. Alexander de Grote stond ooit aan dezelfde oever; dat is dan wel weer leuk.

Onderweg stopten we bij een tentje waar een rokende houtkachel een buitengrill aankondigde. Barbecue is hier serious business, zowel privé als in restaurants. In beide gevallen zijn het ook hier zijn het vooral de mannen die zich met het vlees en de drank bezighouden – veelal imponerende types met dijdikke onderarmen en indrukwekkende bovenlijven, bij sommigen het resultaat van de populariteit van zowat alle vecht- en krachtsporters in deze regio, bij anderen meer van de veelvuldige consumptie van het eigen gebraad. Een sateetje als verjaardagslunch leek ons ook wel lekker, dus we bestelden allebei een spiesje. We hadden beter moeten weten: drie Euro is hier best veel geld en even later zijn we in gevecht met een zwaard met daaraan genoeg schaap voor het 50-jaarsfeest met vrienden dat we nu juist hadden weten te ontlopen☺.

Het grasveldje aan de rivier waar we kunnen kamperen hoort bij een kleine restaurantje en is overdag vooral in gebruik als picknickplaats. Ook hier volop braadactiviteit en het duurt niet lang of iemand komt ons een groot brood met opnieuw een flinke portie geroosterd vlees brengen. “Welcome in Georgia”, roept ze vrolijk en rent dan snel werd terug, want net als in Turkije spreken de meesten hier maar weinig Engels. Russisch wel, maar dat verstaan wij weer niet. ’s Avonds drinken we buiten wat biertjes met de enige twee andere kampeerders: twee Italianen die met een rugzak de wereld rondtrekken en wachten op hun visum voor Azerbeidzjan. Als we in het restaurantje willen betalen zit de eigenaar met de plaatselijke mannenclub rond de enige tafel en we komen niet weg zonder dat we een paar rondjes getoost hebben met veel te grote glazen wodka. Met het bekende gevolg.

Ik ben de volgende dag nog flink brak en we besluiten maar een rustdag te nemen die ik grotendeels slapend doorbreng, me tussendoor voornemend dit niet nog eens te laten gebeuren. De volgende dag is Ingrid zwak en misselijk en als we onze waterflessen bijvullen ontdekken we dat in één ervan een laag gifgroene drab zit. Daar hebben we twee dagen geleden allebei uit gedronken en we vermoeden dat één van de bronnen in de bergen waar we uit getapt hebben, wellicht in combinatie met te lang bewaren in het warme weer, toch niet helemaal goed moet zijn geweest. Het is een duur foutje, want verspreid over een week kost het ons nog drie uitziekdagen en zelfs nu, ruim drie weken later, zijn onze maag en darmen nog steeds gevoelig en van streek na een zware fietsdag of wat ongewoon eten. Nog voorzichtiger zijn dus voortaan en voor de zekerheid ons waterfilter wat vaker gebruiken.

Tussendoor hebben we best een goede tijd in Georgië. Het is één van de drie Kaukasische bergstaatjes die tot de jaren 90 bij de Sovjetunie hoorden en dat zie je nog goed terug in het straatbeeld, de steden en de gewoonten. Op foto’s ziet dat er vaak wat grauw en droefgeestig uit met plompe, slecht onderhouden gebouwen, wegen vol gaten gevuld met regenwater, mensen met stuurse blikken en overjarige kleren, veel oude rommel in verschillende gradaties van verval. De werkelijkheid is niet veel anders, maar wat op de plaatjes zo weinig uitnodigend uitziet is in de praktijk verrassend leuk om doorheen te reizen. De beelden vervloeien dan tot een interessant decor waarin de indrukken zich aaneen rijgen. De mensen brengen het tot leven en die zijn een heel stuk vriendelijker en vrolijker dan hun voorkomen doet vermoeden.

De grootste attractie van Georgië is de prachtige natuur. In het noorden wordt de – deels betwiste – grens met Rusland gevormd door de Hoge Kaukasus met pieken van meer dan 5000m hoog. De brede zuidelijke bergketen die het land deelt met Armenië en Turkije moet het doen met de naam ‘Lesser Caucasus’, maar dat is een onterecht denigrerende aanduiding van het gebied vol kale hoogvlaktes, diepe ravijnen, weelderige valleien, idyllische Alpenweideplekjes en dat alles op een goed te befietsen schaal. Toerisme is er maar mondjesmaat, dus het is er nog mooi oorspronkelijk en lekker rustig.

Batumi, dat we in de vorige blog beschreven als een soort ‘sin city’, is een verhaal op zich. Het is een oude badplaats aan de Zwarte Zee en in de stad vind je nog de Victoriaans aandoende hotelpanden van de vroegere boulevard. Maar de kust van vandaag wordt gevormd door een 12 km lange en 200m brede nieuw aangelegde strook land en strand met Disney-achtige allure. De meest futuristisch ogende kolossale hotel- en appartementcomplexen worden er uit de grond gestampt, met elkaar verbonden door suikerzoete promenades, pleintjes en fonteinen. Het is de American dream van de vorige president, Saakasjvili, die het land abrupt op een westerse koers zette met een ambitieus en voortvarend aangepakt politiek en economisch programma. Het kwam het land op een danig bekoelde relatie met Rusland te staan en zelfs korte minioorlogen rond Zuid Ossetië en Abchazië, maar ironisch genoeg zijn het nu juist vooral de Russische toeristen die al die nieuwbouw in Batumi bevolken sinds ze niet meer naar Antalya gaan vanwege het Russisch -Turkse conflict.

De erfenis van Saakasjvili wordt met gemengde gevoelens bekeken. Veel mensen zijn positief over de economische groei en de hervorming van de overheid die drastisch korte metten maakte met de corruptie bij de politie en andere instellingen. Maar er zijn ook veel mensen en sectoren die buiten de boot vielen en er is onvrede dat de welvaartssprong niet voor iedereen bereikbaar was, en verder lopen er nu strafzaken tegen hem vanwege het harde onderdrukken van kritiek. Eén van de kritiekpunten is dat de landbouw totaal niet is gemoderniseerd. Dat is goed te zien. Een groot deel van de bevolking verbouwt zijn eigen fruit en groenten en waar op het land wordt gewerkt zien we maar heel weinig mechanisatie. Tijdens onze baaldag in Vardzia was een groep van zes of zeven monniken de hele dag bezig het gras van een veldje naast ons te seizen, harken en met vorken op kleine hooibergen te steken.

Meer unaniem positief waren de mensen die we spraken over Saakasjvili’s Zeeuwse vrouw, Sandra Roelofs. Zij runde een sociale agenda die zich onder andere richtte op betere gezondheidszorg en ze had een eigen radioprogramma over Georgische muziek. Op IDFA was er een mooie film over haar.
Inmiddels zijn we wel weer redelijk hersteld van de aanslag van wat er ook in het water of eten zat. We zijn ook Armenië doorgecrosst en rijden sinds een week met veel plezier door Iran. Het fietsen gaat gelukkig nog steeds sneller dan het schrijven ☺.